Betrouwbaarheid

Een stevig woord, ja, betrouwbaarheid. Maar wat mij betreft een waarde die we zeker niet moeten verliezen. Daar gaat dit blogje over.

Ik wilde eigenlijk schrijven over de OV-fiets. Wat mij betreft dé uitvinding van de afgelopen jaren. Wat een vooruitgang. Gewoon met de trein ergens heengaan, in no-time een fietsje pakken en op weg. Een feest! Vooral de snelheid; je hebt sneller een OV-fiets dan dat je je eigen fiets van het slot kunt halen. Dus riep ik tegen iedereen die wel eens met de trein reist "heb je al een OV-fiets abonnement?, zo niet; snel regelen". Kost een tientje per jaar en drie euro per fiets per dag. Dit is er echt eentje in de categorie waanzinnige rijkdom voor weinig geld. Fluitend fiets ik door steden waar ik nooit eerder kwam, op mijn eigen OV-fiets, een totaal andere ervaring dan overal maar met de auto heen crossen.

Althans, zo was het tot een week geleden. Want opeens is de OV-fiets onbetrouwbaar en dat is dodelijk voor een product als dit. Als ik naar Deventer afreis met de trein, dan moet ik erop kunnen rekenen (hoge uitzonderingen daargelaten, je kunt immers niet helemaal zeker zijn) dat daar een fiets voor mij beschikbaar is. Dat was ook zo - dacht ik. Een prachtig glazen huisje - het stationsplein wordt daar verbouwd - was er neergezet en het stond vol met OV-fietsen. Ik kwam vlot binnen met mijn kaart, maar de automaat gaf aan dat er geen fietsen te huur waren. Verbijsterd keek ik rond, meer dan 20 fietsen! En geen reparatiefietsen, dat kon ik zo zien. Ik heb me zelden zo gefrustreerd gevoeld, moest naar een dorp verderop, waar de bus eenmaal per uur heen zou gaan, mijn afspraak ging ik al niet meer halen en hier stond ik tussen allemaal fietsen die er wel waren en die ik niet mocht huren. Mijn enthousiasme voor de OV-fiets kreeg een flinke deuk op dat moment. Maar goed, het zou een incident kunnen zijn.

Helaas...nog geen twee dagen later. Station Utrecht Centraal. Ook in verbouwing. Het was even zoeken, maar met behulp van een aardige conducteur vond ik de stalling met OV-fietsen. Vrolijk stapte ik naar binnen en daar kon ik mijn ogen niet geloven. Zeven uur 's avonds en het hele vak OV-fietsen was léég. "Geen OV-fiets?", vroeg ik aan de medewerker? Nee helaas, allemaal op. "Maar worden ze niet teruggebracht op dit uur?", vroeg ik nog. Nee, niet vanavond. Iedereen blijft..."voetbal mevrouw". Ditmaal was mijn afspraak dichtbij genoeg om lopend de tocht aan te vangen. Onderweg speurde ik naar OV-fietsen. Waar waren ze dan allemaal? En alles uitgeleend vanwege de voetbal? Het kwam me vreemd voor. Toen ik veel te laat op mijn afspraak kwam met mijn verhaal kreeg ik meteen te horen dat dit in Utrecht aan de orde van de dag was. Gewoon te weinig fietsen.

Mijn waardering voor de OV-fiets zakte ter plekke van een 10 naar een 6-. Of lager eigenlijk nog, een dikke onvoldoende. Een product als de OV-fiets valt en staat met aanbod. Het is een zorgproduct, het moet er zijn! Als je hem nodig hebt ben je altijd ver van huis en altijd op weg ergens naartoe.

Betrouwbaarheid dus. Verantwoordelijkheid voor de dienst die je levert. Dat gaat om meer dan alleen maar goede fietsen (want dat zijn het), maar ook over de zorg dat ze er zijn. En dat ze beschikbaar zijn. Ik hoop van harte dat ik over een tijdje constateer dat ik gewoon pech had en dat dit twee incidenten in een week waren. Want ik zou deze fantastische aanwinst niet graag weer verliezen in het vervoerslandschap in Nederland, omdat het onbetrouwbaar is gebleken. Want nog zo'n incident en ik stap weer in de auto. Met heel veel pijn in mijn hart, dat zeker!

Wandeltocht(je)

Gisteren ben ik van Bussum naar Baarn gelopen, een prachtige wandeling over bos en heide. Nu kom ik regelmatig in Baarn, maar lopend was ik er nog niet eerder naartoe gegaan. Ik was het ook helemaal niet van plan, maar eenmaal onderweg besloot ik dat ik beter vooruit kon blijven gaan dan terug te keren. Het kwam zo. Iemand die vorige week begon aan een voetreis van Alkmaar naar Rome, deed ook Bussum aan. Ik was benieuwd hoe het met haar ging en wilde graag meer horen over het hoe en waarom van zo'n groot avontuur, dus ik besloot een stukje met haar op te lopen. Het werd de hele tocht van die dag.

Bijzonder vind ik dat het perspectief echt uitmaakt. Ik zou vermoedelijk nooit schrijven over een dagje van Bussum naar Baarn als het niet was in het perspectief van die reis naar Rome. Al lopend zag ik het voor me. Dit gaat helemaal dóór, eerst door Nederland, dan verder Europa in, de Alpen over en dan door Italië naar Rome. In oktober (!) verwacht ze er aan te komen. "Ik wil me daar helemaal niet mee bezig houden", zei ze op mijn vragen, "maar juist met mijn aandacht in het hier en nu zijn, hier met jou in de bossen onderweg". Nu was dat op zich heel plezierig, we hadden een gezellig dagje, keuvelend over allerlei zaken die ons bezighouden. En uiteindelijk op een terras, met zere voeten en moeie benen, was ik heel tevreden over die dag.

Maar toch...de gedachte dat je ook gewoon door kunt lopen naar Rome. Elke dag, stap voor stap. Dat je niet weet wat je tegen gaat komen, hoe het gaat zijn, en vooral hoe het effect op jou zal hebben. Een hele zomer lopen, gewoon doorlopen. Dat resoneert nog na in mijn gemoed. Ik vind het een moedig avontuur en ik was blij dat ik er een dagje bij mocht aanhaken.

Selfie onderweg

Nieuwsgierig? Kijk dan op de blog van Marjolein.