Zoeken in deze blog

zondag 27 mei 2012

De Muze van Ti

Volgende week ga ik een rondje Naardermeer lopen. Maar vandaag fietsten we (mijn jongste zoon en ik) dat rondje alvast. Weesp was onze bestemming en we besloten om heen langs de zuidkant te fietsen en dan bovenlangs terug. Bij elkaar een ritje van 30 KM en dat is niet niks voor onze twaalfjarige Jeroen. Mijn streven is deze zomer naar Opa en Oma te fietsen en dan hebben we vandaag toch alweer tweederde van die afstand afgelegd. Zonder klachten, maar wederom met te weinig water.

Het leuke van fietsen is wat mij betreft 'de kleine geneugten'. Allerlei kleine en grotere dingen die je onderweg tegenkomt waar je van geniet. Vechtende (baltsende?) futen, een eenzame koe, een zwerm zwaluwen boven een weiland, dat soort dingen. En dan ook nog een wielerronde die we al ijsjesetend hebben bekeken. Weesp is een heel gezellig stadje waar bijna altijd wel iets te doen is.

Onze bestemming in Weesp was De Muze van Ti. Ti Fens is keramiste en een goede vriendin van ons. Al maanden is ze bezig de kop van haar Muze te boetseren, een proces dat we mochten volgen in foto's en verhalen. Maar nu stond ie dan tentoongesteld tijdens de manifestatie van Weespers aan de Wand. We vonden hem prachtig!




En wat nou zo aardig was. 
De Muze had een heel bijzonder sokkeltje. 
Zó, dat we ons afvroegen wie er nou naar wie stond te kijken....



zondag 13 mei 2012

Een verrassend fietstochtje

Het schiet nog niet zo heel erg op me het fietsen van mij, vind ik. Tegelijkertijd kan ik constateren dat ik enorm geinspireerd ben door mijn nieuwe fiets en dat ik vooraf wist dat ik vooralsnog een heel vol en druk leven heb, dus dat het fietsen op een laag pitje zou starten. Maar goed, ik probeer er toch fietstochtjes in te lassen als dat lukt. Zo ging ik afgelopen vrijdag met de fiets op het fietsenrek richting Alkmaar, om van daar naar Langendijk te fietsen met een vriendin op bezoek bij haar moeder in het verzorgingshuis. Een tochtje van niks zou je zeggen en ik was dan ook blij verrast over hoeveel je meemaakt op zo'n 'gewoon' tochtje van een kilometer of tien.

Eerst gingen we langs de moestuin van mijn vriendin, die wilde ze graag aan me laten zien. Niet alleen wisselden we tips en ideeën uit (Hoe kom je van de slakken af of hoe houd je ze weg bij de versgezaaide groenten? Meer tips zijn welkom!), ook scoorde ik er prachtige rode verse rabarber en haalden we bieslook voor het avondeten. Heerlijk vind ik dat. Even verse spullen uit de tuin halen voor het avondeten.

Toen op naar Langendijk. Tot mijn verrassing kwamen we opeens ergens waar ik het kende. Het dorp waar mijn broer woont. Daar moesten we uiteraard even langs fietsen. Bleek mijn broer toch net even thuis te zijn, omdat er een afspraak was afgezegd. Even aanwippen, praatje van vijf minuten en weer verder. Mijn dag kon al niet meer stuk. Wat leuk zijn dit soort onverwachte ontmoetingen. En ondertussen lekker buiten, kop in de wind, alles is supergroen nu. Heerlijk.


In Langendijk bleek er een circus te zijn. We liepen met moeder in de rolstoel een rondje door het dorp en deden zo ook het circus aan. Midden in een woonwijk stonden daar niet alleen een gigantische circustent met caravans, vrachtwagens, paardenboxen en trailers eromheen, maar ook een groep van meer dan acht kamelen slechts van ons gescheiden door een simpel draadje. Even verderop een giraffe en twee olifanten. Bij de giraffe en de olifanten waren de draadjes (ja ook daar) zo hoog gespannen dat je er zo onderdoor kon lopen. Dat gebeurde ook ruimschoots, opgeschoten jongens, moeders met kinderen, iedereen. Zo stond er een meisje van een jaar of tien rustig een olifant over zijn slurf te aaien, ondertussen keuvelend met haar vriendin. En dat alles een meter of tien van de woonhuizen vandaan. Ik keek mijn ogen uit. Niemand was bang of gespannen met die dieren, het was allemaal heel relaxed. Wat bijzonder!

Terug in het verzorgingshuis hoorden we wel dat de olifanten al een keer waren ontsnapt. Maar ook dat ze gewoon weer waren teruggekomen. Het is haast niet van deze tijd, maar ook heel bijzonder dat het kan.

Terug met tegenwind moesten we toch nog even werken, zeker in die open Noord-Hollandse polders, maar wat een heerlijk middagje was dat. Een stimulans om vaker te fietsen, ook al is het maar een klein tochtje.

zaterdag 5 mei 2012

Opgeven is geen optie

Mijn zus en zwager, Anneloes en Tim, zijn dit weekend fietsen in Limburg. Ze fietsen al maanden. De hele winter op de hometrainer in de kelder en nu het weer mooier wordt steeds vaker buiten. Ze hebben namelijk een missie; ze doen mee aan de Alpe d'HuZes. Fietsen ten behoeve van de KWF Kankerbestrijding. Ze streven ernaar om op 6 juni aanstaande ieder 4! maal de Alpe d'Huez te beklimmen. Een mega-prestatie, vind ik persoonlijk. Vooral omdat ze dit doen naast hun drukke baan en de zorg voor hun drie kinderen. Ze hebben echter nog lang niet de sponsoring rond waar ze naar streven. Help je ook mee door hen te sponsoren? Via deze link kom je op hun pagina. http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/teams/fc-bergop/teamactions.aspx

Opgeven is geen optie is het motto van de Alpe d'HuZes. Dat geldt voor al die kanjers die meerdere malen die berg op gaan. Het gold ook voor Wim toen hij kanker had. En het geldt voor een heleboel anderen die op een dag ontdekken dat ze een kanker in hun lijf hebben. Vrijwel iedereen die fietst heeft een 'verhaal' met kanker. Omdat ze het zelf hadden of hebben, of hun familie, vrienden en andere dierbaren. Het is niet het verdriet, maar juist de liefde en de levenslust die maken dat deze mensen op de fiets stappen. Wat een power! Daar ben ik diep van onder de indruk.

In totaal fietsen er 959 teams die ernaar streven om 30 miljoen euro op te halen voor de KWF Kankerbestrijding. Inmiddels is er al ruim 16 miljoen gedoneerd. Sponsor alsjeblieft ook mee!