Wandeling 39 en alvast wat reflectie

25 november 2012

Wow,  wat een wind! Met iedere vlaag zie ik weer een lading blaadjes van de bomen vallen. Bij ons in de straat zijn ze al helemaal kaal. Dat mag ook wel; de Sint is alweer in het land en als ik het goed begrijp kunnen we de komende week flinke kou verwachten. Maar nu nog niet, vandaag is het nog relatief warm. Als je in het bos wandelt hoor je de wind bulderen door de kruinen en zie je de toppen van de bomen heen en weer zwiepen, terwijl het op de grond in de luwte van het bos lekker rustig is. Bijzonder vind ik dat.

Ik ben bijna aan het einde van mijn 40-dagen experiment. Tijd om alvast een terug te blikken op wat het me heeft gebracht. Vorige week vroeg mijn accountmanager bij De Baak of ze een link naar mijn blogje mocht plaatsen op de website bij ons programma (Leiderschap, Reflectie en Ontwikkeling). Natuurlijk mag dat. Ik weet nu al dat ik mijn deelnemers deze week ook naar het blogje zal verwijzen als ik ze de opdracht geef om zelf een 40-dagen experiment te doen. Ik zal het ook anders aankondigen. Dit zelf doen heeft me ervan bewust gemaakt hoeveel het is om 40 dagen vol te houden wat je je hebt voorgenomen.   En ook hoeveel impact het heeft als je het wel doet. Want als ik had toegegeven aan mijn dip, toen ik het maar saai en niet zo interessant meer vond, had ik nooit ervaren dat het wandelen écht mijn dag anders kleurt, dat ik het mis als ik het niet doe en dat het geen tijd kost, maar eigenlijk oplevert omdat ik in de relatieve rust van zo'n wandeling dingen bedenk waar ik anders niet aan toekom. Dit is overigens de positieve kant van het verhaal. Er is ook dat het me bewust heeft gemaakt hoe vol mijn dagen zijn en hoeveel moeite het kost om er even tussenuit te gaan. En dat een hondje inderdaad teveel van het goede zou zijn in ons huidige leven (we hebben vorig jaar ernstig overwogen om een hond toe te voegen aan ons huishoudentje, maar dat toch niet gedaan, vooral omdat ik voor mijn werk veel van huis ben).

Een belangrijke winst van dit experiment is misschien wel dat ik ergens de focus heb verlegd  van doen wat nodig en belangrijk is, naar mijn eigen welzijn. Nu het experiment bijna voorbij is, merk ik dat ik in elk geval het verlangen heb om de komende tijd meer aandacht te besteden aan het pianospelen. Dat schiet er nog wel eens bij in en dat vind ik erg jammer. Want als ik er wel tijd voor vrijmaak geniet ik zo enorm van het zelf muziek leren maken. Wat vind ik dat leuk! Maar goed, dat vraagt ook tijd en ik ben zeker niet van plan om te stoppen met lopen, nu ik morgen mijn laatste wandeling van de 40 dagen ga maken. Misschien schrijf ik daar nog wel eens over in komende blogjes. Want ook het oefenen met schrijven vind ik leuk. Zoeken naar stijl en hoeveelheid tekst. De komende tijd mag ik mijn aandacht gaan richten op mijn website, waarvoor nu de nieuwe omgeving wordt ontwikkeld. Het blogje schrijven heb ik steeds beschouwd als een vingeroefening  voor dat serieuze werk. Maar ik vermoed dat ik ook voor die blog wel weer nieuwe inhoud ga verzinnen.

Nog een laatste punt voor vandaag. Het schrijven van dit blog heeft een vriendin van mij geïnspireerd om een eigen 40 dagen experiment te beginnen op de blog. Zij wordt ontslagen en schrijft een blog over rouwen bij ontslag. Het heeft de vorm van een mini-cursus. Een super-moedig experiment vind ik dat en wat leuk dat het balletje zo doorrolt. http://helpikkrijgontslag.wordpress.com